Strona główna

Kot rosyjski niebieski, jako jedyna rasa w ogóle, posiada podwójne futro. W języku fachowym oznacza to, że włosy wierzchnie są takiej samej długości co podszerstek. Dzięki temu włosy są sterczące. Futro jest miękkie przypominający w dotyku jedwab.

Końcówki włosów są bezbarwne (tipping), co ma bardzo duże znaczenie dla wyjątkowego wyglądu Rosjanina. Załamują padające na futro światło i nadają sierści srebrzystego poblasku. W przypadku jaśniejszych kotów rasy rosyjskiej można odnieść wrażenie, że są niemal srebrne (jednak w głębi włosa muszą być niebieskie albo szaroniebieskie).

Krótka, miękka, świecąca na srebrzysto sierść w odmianie niebieskiej (która przez hodowców nazywana jest odmianą szarą), powinna lekko odstawać od ciała. Wtedy widać tą wyjątkową harmonię sierści ze szmaragdowymi kocimi oczami.

Najważniejszymi cechami wyglądu niebieskiego Rosjanina są postawa pełna gracji, nie za ciężkie ciało (kot rosyjski powinien mieć średnią wagę), szczupłe kończyny oraz te wyjątkowe, szmaragdowe oczy. Każdy, kto ma do czynienia z opisywanym przez nas kotem przyzna, że sprawia on wrażenie uśmiechniętego i bardzo przyjaznego. A to dlatego, że w kotach rasy rosyjskiej wszystko ze sobą idealnie współgra – inteligentne spojrzenie nieziemskich oczu, głowa o idealnie kanciastych kształtach, uszy praktycznie pozbawione od środka włosów… No i ten wyjątkowy uśmiech, który pojawia się prawie za każdym razem, gdy patrzymy na Rosjanina.

To nie wszystko. W Europie znane są trzy typy hodowlane kota rosyjskiego niebieskiego. Biorąc pod uwagę czynniki historyczne nic dziwnego, że znacznie się od siebie różnią. A te miały niebagatelny wpływ na wygląd naszego bohatera.

Pierwszym typem, najbardziej popularnym, jest typ angielski. Kot tego rodzaju jest silny, jego barwa jest stonowana (średnio niebieska), a uszy stoją w pozycji pionowej. Charakter ma także iście angielski – spokojny i nieco flegmatyczny. Ale nie obawiajmy się – nie da sobie w kaszę dmuchać!

Drugą odmianą jest typ syberyjski/skandynawski. Koty tego rodzaju są trochę mniejsze od „angielskich” kuzynów. Mają bardziej smukłe i eleganckie kształty. Ich sierść jest zdecydowanie ciemniejsza (prawie antracytowa), a uszy – w kształcie litery V – bardziej od siebie oddalone. Rosyjskie koty syberyjskie/skandynawskie są bardzo nieśmiałe i nieufne w stosunku do obcych.

Jakkolwiek dziwnie dla politologów i historyków by to zestawienie zabrzmiało, trzecim typem jest… „amerykański” Rosjanin. Najbardziej elegancki ze wszystkich. Jest średniej wielkości, a jego sierść najczęściej będzie świeciła na srebrno. Uszy Rosjanina z Ameryki są od siebie bardzo oddalone (tworzą idealny trójkąt). Jeśli chodzi o charakter to jest on skory do kontaktów z obcymi i bardzo lubi zabawę.
Istnieją (szczególnie w Europie) krzyżówki wszystkich trzech typów kota Rosyjskiego. W wyniku tych połączeń powstała, na przykład, środkowoeuropejska odmiana Rosjanina. Niestety, mimo starań hodowców, nie uzyskała ona jeszcze swojego standardu rasy.

W przypadku młodych kotów, kolor oczu nie jest jeszcze do końca wykształcony. Młode przychodzą na świat, jak prawie wszystkie kociaki, z niebieskimi oczami. W idealnym przypadku kolor zmienia się od razu z niebieskiego na zielony. Jednak w większości przypadków po drodze jest też barwa żółta albo kolor ochry. Najpóźniej w wieku dwóch lat kot rasy rosyjskiej powinien mieć szmaragdowe oczy, jest to bowiem jedyny uznawany kolor. Często zdarza się także, że młode przychodzą na świat z jakimś rysunkiem – mogą to być pręgi albo cętkowania. Najpóźniej po pierwszych urodzinach kot musi wykazywać jednak jednolitą barwę. Wyjątek stanowią pierścienie na ogonie, które, według standardu, są czasem dopuszczane.